Maand 4, Zuid-Korea, Bali & Lombok

Reizen is zeker niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Soms lopen dingen niet zoals gepland en maken omstandigheden het bijna onmogelijk. Maar voordat ik de clou ga verklappen eerst het vervolg van Zuid-Korea. Na de hikes in Seoraksan konden we genieten van een paar stranddagen in Sokcho. Waar de mensen bang zijn voor elk straaltje zon en met sokken aan de zee ingaan. Dat ik in mijn bikini voor een bruin kleurtje ging kreeg niet begrijpende blikken. Uitgerust gingen we weer terug met de bus richting Seoul voor onze DMZ excursie, oftewel het grensgebied tussen Noord en Zuid-Korea. We wilde dit graag eerder in de trip doen maar na de aanmelding gaan er een aantal dagen overheen voor de screening en door onrust bij de grens werd de datum verzet. Onder begeleiding van een US soldaat rij je van plek naar plek binnen het DMZ gebied. Gedurende de dag wordt er ongeveer nog 20 keer extra je paspoort gecontroleerd. Omdat het DMZ gebied erg veel land bezit mogen sommige boeren belastingvrij hier hun gewassen laten groeien. Zodat de ruimte niet onbenut blijft en met het belastingvoordeel als een soort van gevarengeld. Het hoogtepunt van de dag was het bezoek aan de JSA. Hier staat Zuid-Korea letterlijk tegenover Noord-Korea. Door binnen te gaan in één van de barakken, waar de conferenties gehouden worden, hebben we officieel voet gezet op Noord-Koreaans grondgebied. In het verleden was er een strijd gaande tussen de twee landen wie de langste militair daar had staan. Omdat de gemiddelde Zuid-Koreaan groter is heeft Noord-Korea deze strijd verloren. Het klinkt grappig in onze oren maar dit wordt van beide kanten bloedserieus genomen. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden van deze kinderachtige spelletjes. De strijd van de hoogste vlaggenmast met de allergrootste vlag heeft Noord-Korea voor nu gewonnen. Vanuit de grote luidsprekers zend Noord-Korea de gehele dag muziek uit naar Zuid-Korea om te irriteren. Als tegenactie zend Zuid-Korea weer alledaagse informatie uit zoals sportuitslagen. Informatie uit het buitenland dat niet is toegestaan voor de Noord-Koreaan. Maar volgens Zuid-Korea is dit om het vertrouwen te winnen van de inwoners in Noord-Korea. Alles wordt zo gebracht dat Noord-Korea elke provocatie begint en het eigen aandeel hierin wordt even vergeten of goed gepraat. De propaganda over hoe superieur Zuid-Korea is tegenover Noord-Korea lag er soms iets te dik bovenop. Noord-Korea werd als dwaas afgeschilderd en de zelfreflectie in deze spelletjes miste compleet. De informatiefilm liet duidelijk zien hoe trots Zuid-Korea is op de organisatie binnen de DMZ en kreeg je bijna het idee dat je in een pretpark was in plaats van een serieus oorlogsgebied. De dag was dan ook niet compleet zonder een bezoekje aan de souvenirshop. Zuid-Korea bleef me verbazen. Naast de JSA konden we lopen/kruipen door de derde infiltratietunnel. Een tunnel dat is ontdekt in 1978 door Zuid-Korea waarmee Noord-Korea hun zoveelste poging deed om binnen te vallen. Volgens zeggen houdt Noord-Korea nog steeds vol dat deze tunnel gemaakt was voor koolwinning. Een indrukwekkende maar ook surrealistische dag. 

Met nog een paar dagen in Busan eindigde we onze reis in Zuid-Korea. Wakker geschud worden door het brandalarm, zwaailichten en iemand die door de luidsprekers onverstaanbaar in het Koreaans aan het schreeuwen is. Op zijn minst dacht ik dat Noord-Korea zou binnen vallen. Het bezoek aan de grens had overduidelijk indruk gemaakt. Van 11 hoog met de trap naar beneden en eenmaal beneden bleek het een loos brandalarm te zijn. Het liet in ieder geval mijn hart sneller kloppen. In Busan hing een hippe zon zee strand cultuur. Sexy bikini's en coole surfdudes die aan het einde van de dag de golven op gingen. Geen wit geschminkte gezichten meer en een gezond kleurtje van de zon. De lifeguards hadden de drukste baan ooit aangezien je niet veel verder dan je knieën in de zee mocht. De gehele dag fluitend en rennend achter de mensen aan die iets te ver gingen. Degene die echt ver uit de zee gehaald moesten worden waren uiteraard de westerlingen die zich niks liet vertellen. Ons laatste hotel bevond zich in het gebied van alle love hotels. Mannen die vreemdgaan is geen geheim en leek het bijna sociaal geaccepteerd. Nummers van prostituees lagen voor het oprapen en werd de buurt gedomineerd door groepen mannen die gezellig met elkaar een avondje uit gingen. Misschien is dit wel de reden waarom de gemiddelde oudere Koreaanse vrouw zo bitter en chagrijnig is. Hoe ouder hoe minder respect ze hebben voor de jongeren maar wel volledige respect terug verwachten. Als jongere en zeker de westerling met backpack zonder pardon aan de kant duwen is heel normaal. Een Zuid-Koreaanse man die mij zijn plekje aanbied in de metro krijgt doodwensende blikken toegekend. Zuid-Korea heeft zoals overal ter wereld aardige maar ook minder aardige mensen. Maar naar mijn weten het enige land dat zich zo bekommerd om de welzijn van mensen. Mocht je bijvoorbeeld moeite hebben met het plassen op de openbare toiletten word je met een druk op de knop begeleid door het geluid van stromend water. Het is misschien gek klein detail om te vertellen maar het heeft mij de eerste keer erg doen lachen. Typisch Zuid-Korea.

Het onvermijdbare moment was daar, het afscheid. Na 2 maanden samen gereisd te hebben ging James naar huis en vervolgde ik mijn reis in Bali. In Kuala Lumpur had mijn vlucht vertraging op vertraging en dat hielp niet echt mee voor mijn verdriet. Waarom weet ik niet maar vanaf het moment dat ik weer alleen was trok ik de ene gek na de andere gek aan. Een Aziatisch meisje dat dacht dat het wel een goed idee was om mij te vergezellen tijdens de immigratie check. Ik heb de beambte moeten uitleggen dat ik haar toch echt niet ken, zij dacht daar blijkbaar anders over. Eenmaal bij de gate werd ik weer gestalkt en zij dacht dat ik haar informatiepaal was. Iedereen zat in hetzelfde onwetende schuitje maar ik was degene die volgens haar wist waarom de vlucht vertraagd was. Na een zeer vreemd en ongemakkelijk gesprek, waarbij ik letterlijk checkte op verborgen camera's, verwees ik haar naar een van de medewerkers voor informatie. Ze wilde mij niet uit het oog verliezen en liep hierdoor meerdere mensen omver. Maar ze had gelukkig de verklaring gevonden, het was het tijdsverschil. We vlogen volgens Indonesische tijd en niet Maleisische tijd. Blij dat dat mysterie opgelost was. Het was inmiddels midden in de nacht en moest ik mij een weg zien te vinden door alle opdringerige taxichauffeurs. Tijdens de onderhandelingen werd mij wijsgemaakt dat het duurder was dan normaal vanwege de lange files richting Kuta. Serieus midden in de nacht? Overduidelijk dachten ze dat ik een dom blondje was en moest hard lachen hierom. Welkom in Indonesië. Ik wist dat Kuta niet de beste plek was om te verblijven in Bali, maar dat het zo verschrikkelijk was had ik niet verwacht. Nog niet helemaal happy liep ik met mijn ziel onder mijn armen door de straten. De scooters en auto's sjezen om je oren. Bij elke twee meter wordt er weer geprobeerd je iets aan te smeren. Letterlijk 'buy anything' wordt er gezegd. Mijn eerste contact met een local op straat was waarbij hij mij vertelde dat ik moest maken dat ik wegkwam uit Kuta. Het was werkelijk waar hel op aarde. Alles draait om geld en is drugs en feesten alles waar de toerist zich om bekommerd. Het eenzame verdrietige gevoel was gelukkig inmiddels afgezwakt en was het tijd voor Ubud waar iedereen zo laaiend enthousiast over is. Ik had er weer zin, maar tevergeefs. Ik geloof best dat de omgeving indruk kan maken, maar ik kon niet door de toeristenmassa heen kijken. Inmiddels kon mij niks meer boeien en geloofde ik het wel. Die aap of waterval is niks nieuws. Eerder dan verwacht maar het gebeurde dan toch echt al, de welbekende reizigersvermoeidheid sloeg toe. Ik was die reiziger geworden die teveel tijd in bed doorbracht en klaagde over dat alles hetzelfde is in Azië. Bah, niet iemand die ik hoopte te worden maar het kwaad was al geschied. Om het nog negatiever in te zetten, Bali de plek waar mensen denken door een les yoga en een paar dagen groen te eten zichzelf weer spiritueel te kunnen vinden. De eat pray love ervaring in twee weken tijd en volledig herboren weer thuis komen. Daarnaast waren er teveel energieke overdreven Australische meiden die dachten een goede daad te verrichten door met het Nederlandse meisje in bed te praten. Heb ik iets positiefs te vertellen over Bali? Kort gezegd nee. De omgeving, de mensen, het eten allemaal niks bijzonders. Maar laat ik voorop stellen dat ik geenszins een goede referentie ben. Ik begaf mij in een lekkere negatieve pessimistische klagende tijd.

Om de drukte te vermijden en weer zin te krijgen in reizen besloot ik samen met Myrta richting het rustige eiland Nusa Penida te gaan. Myrta komt uit Zwitserland en begon net aan haar wereldreis. In tegenstelling tot mij was haar energie nog onnavolgbaar want alles was nog nieuw en geweldig. Op Nusa Penida verbleven misschien maar een handjevol toeristen en waren de accomodaties schaars. Niet een tropische honymoon bestemming maar een eiland met nog volop zijn eigen authenticiteit. Spiritualiteit en zwarte magie is hier nog een alledaagse bezigheid. Omdat het eiland vervloekt is wordt er erg veel aandacht besteed aan een leven dat in balans is. De duivel is momenteel opgesloten in een van de zwarte tempels. Door een yin yang evenwicht aan witte en zwarte tempels op het eiland kan hij niet verder dwalen. Elke avond komen er mensen die magische krachten bezitten over uit Bali om het eiland te zegenen. Een tafereel waarvan ik eerst niet zo goed wist wat er gaande was. Ik hield ervan! Kinderen die op je scooter afrennen voor een high five. Vrouwen die met een ontbloot bovenlichaam het zeewier van het strand halen. En werd ik bijna emotioneel toen we bij toeval in een ceremonie terecht kwamen waarbij de meisjes voorbereid werden op het huwelijk. De tanden werden lichtjes geveild zodat ze als het ware weer schoon en nieuw waren. Volgens mij was ik voor sommige de eerste blanke die ze gezien hadden en kreeg ik zowel complimenten over mijn huid en kleding. Tijdens een snorkeltour heb ik ook nog eens met de reuzenmanta's gezwommen. Het kon niet op. Ik hoop stiekem dat dit eiland nooit ontdekt wordt door toeristen, misschien moet ik dit deel dan ook maar wissen. Na een leuke tijd samen vervolgde Myrta weer haar eigen weg en moest ik goed gaan nadenken over mijn volgende bestemming. Ik wilde weer graag uit die backpackerstrein waarin iedereen zo een beetje dezelfde route aflegt door Zuidoost-Azië. Zeer goed voor je sociale contacten en vrienden zijn zo gemaakt. Maar ik begon de uitdaging te missen en haalde hier mijn voldoening niet meer uit. En ja ik ben me volledig bewust van hoe pretentieus dit klinkt. Eerst nog richting Lombok en vanaf daar naar Taiwan. Na mij ingelezen te hebben in dit land kon ik bijna niet wachten. 

Helaas was Lombok niet veel beter dan Bali. Bij mijn eerste stap aan wal werd mijn transport bewijs werd uit mijn handen gegrist en werd mij verteld dat ik het eerste gedeelte per paard en wagen moest afleggen. Ik vond het bijzonder maar het verbaasde mij niet. Tenslotte is paard en wagen het meest gebruikelijke vervoersmiddel in Lombok. Ik vroeg letterlijk meerdere malen of ze de waarheid spraken want ik had er geen goed gevoel bij en kreeg hier uiteraard ja op terug. Een stomme vraag maar in de hoop dat deze simpele vraag mij een eerlijk antwoord zou brengen. Het is ze niet gelukt maar soms sta je verbaasd van de leugens en de overtuigingskracht die ze hebben om maar geld te verdienen. Je wilt graag van het goede uitgaan maar dat is soms simpelweg onmogelijk. Ik kan mij geen enkel oprecht sociaal contact herinneren in Bali of Lombok met een local die niet uit was op geld of sex. Dat vind ik eerlijk gezegd een zorgwekkende en een verdrietige constatering. Het begon mij steeds meer tegen te staan Indonesië. Ik had het zeker allemaal niet zo negatief ervaren als er ook niet iets anders aan de hand was. Wat ik nog niet eerder heb vermeld in mijn eerdere verhalen is dat ik al voor een lange tijd met gezondheidsproblemen rond liep. Ik heb niet de behoefte om mijn medische dossier uit de doeken te doen op het internet dus moet ik jullie een beetje in het ongewisse laten over hoe en wat precies. Maar na elke keer de hoop te hebben gehad dat het beter zou worden werd het steeds maar slechter en slechter. Het hinderde mijn reizen aanzienlijk en op een gegeven moment kon ik amper mijn kamer meer uit. Ik had geen keuze, naar de dokter in Lombok of all places. Dit betekend letterlijk nog geen meter van de straat af waar paard en wagen nog voorbij komt je beklag doen. Hij gaf aan dat ik naar het ziekenhuis moest en schreef een briefje voor de taxichauffeur. Na aanmelding en eerst een deposit betaald te hebben kon ik plaats nemen in de wachtkamer. Engels werd amper gesproken en wist ik niet voor hoelang ik moest wachten. Dit werd blijkbaar twee uur en ik begon mij steeds meer en meer ongelukkig te voelen. De tranen kon ik niet meer tegenhouden en was ik in mijn hoofd al tickets naar huis aan het boeken. Ik liep al zo lang met deze klachten rond en in combinatie met de algehele ervaring in Indonesië maakte het er niet beter op. Ik zat op mijn dieptepunt en was er werkelijk waar even helemaal klaar mee. Gelukkig had ik de meest empathische dokter ooit en begreep hij hoe ongemakkelijk ik mij in deze situatie moest voelen. Hij stelde mij op me gemak door grapjes te maken over Wilders en was overduidelijk niet wereldvreemd. Na een aantal onderzoeken en bloed te hebben geprikt in een ruimte dat in jaren niet is schoongemaakt kreeg ik te horen dat de oorzaak onduidelijk is. Maar verder onderzoek betekend opname en aangezien ik er niet dood aanga zegt mijn zorgverzekering dat ik terug moet richting Nederland. Lang leve de speciale dure reisverzekering. Dus met een tasje vol pillen dat de symptomen moet verhelpen verliet ik het ziekenhuis. Maar niet zonder het watssapp nummer van de dokter die ik altijd mocht berichten voor advies. Eigenlijk vertrouwde ik volledig op zijn kundigheid en besefte ik mij dat ik geluk had met een dokter als dit in Lombok. De medicijnen hadden zoals gewaarschuwd wat bijwerkingen, namelijk je kots en kots misselijk voelen. En dat voor maar een week lang. Ik moet zeggen dat mijn inzet en loyaliteit richting reizen goed op de proef werd gesteld. Uiteraard heb ik leuke momenten meegemaakt tijdens dat ik mijzelf letterlijk van plek naar plek heb gesleept. Maar elke keer als ik dacht er weer te zijn viel ik terug in die negatieve spiraal. Als je data op je simkaart plotseling op is en daarom bijna moet huilen terwijl je een panorama uitzicht hebt op een vulkaan weet je dat er iets goed fout zit. De kakkerlakken die over mijn voeten liepen tijdens een wc bezoek probeerde ik met een zen mind te ondergaan maar ik wist dat er snel iets moest veranderen. Hoe en wat precies wist ik nog niet, maar de gedachten naar huis gaan bleef hangen. 

Ik kan niet voor heel Indonesië praten en daarom zal ik mijn relaas ook beperken tot Bali en Lombok. Tenslotte heb ik erg genoten van mijn tijd in Sumatra en op Nusa Penida. Maar in deze landen is er naar mijn inziens iets structureels mis. Er is geen enkele respect of begrip vanuit de lokale inwoners jegens toeristen. Het draait maar om één ding en dat is geld. De vriendelijkheid die je tegenkomt is nep, gemaakt en aangeleerd. En het ergste is nog dat je het ze totaal niet kwalijk kan nemen. Wij lopen half naakt rond en spenderen de meeste tijd aan dronken zijn in een moslim cultuur. We hebben sex met de eerste de beste surf instructeur die ons de liefde verklaard. We kopen drugs van kinderen waar later op de avond tegen geschreeuwd wordt omdat ze niet genoeg verkocht hebben. Ik heb deze taferelen met lede ogen aangezien en ik snap niet waarom de rest van de reizigers dit niet samen met mij ziet. Of ze hebben er gewoon schijt aan en willen simpelweg een goeie tijd hebben. Op het strand werd ik bedolven met kinderen die mij armbandjes wilde verkopen. Alle afwijzingen die ze moeten ondergaan van die toerist met goud om hun armen betekend niet veel goeds voor de toekomst.

Alles met elkaar heeft mijn reisplezier tot het dieptepunt gebracht. Mijn hoofd leek een soort van vol en ik had tijd nodig om alles van de afgelopen maanden te verwerken. Ik maakte overuren met de gedachten wat nu. Naar huis wilde ik niet, maar verder reizen was ook geen optie meer. Ik had hier simpel de energie niet meer voor en was ik nog steeds bezorgd over mijn gezondheid. 1+1 maakt 2 dus werd het internet afgezocht voor tickets naar Amsterdam. Jep verassing!! Vrijdag 19 augustus zal ik weer voet op Nederlandse grond zetten. Dit gaf mij weer zoveel ademruimte dat ik ondertussen weer begon te genieten. Mijn vlucht naar Taipei stond nog steeds en dat is waar ik nu mijn verhaal schrijf. Ik heb mijzelf eens goed uit eten genomen en was mij plotseling bewust van mijn reizigerslook. Met wijde broek, slippertjes en een tas dat naar zweet stinkt zat ik in één van meest sjieke restaurants ooit. Het verbaasde mij dan ook niet dat ik aan het achterste tafeltje bij de wc werd geplaatst. Een deel in mij wilt graag naar huis maar aan de andere kant loert Taiwan heel erg. Het liefste pak ik nu de bus naar de volgende bestemming. Maar first things first en iedereen weer een goeie knuffel geven in Nederland! Vervolgens een doktersbezoek en dan zien we wel weer verder. De afgelopen maanden heeft mij geleerd dat er niks valt te voorspellen. Reizen is een levensles die je nergens anders kan opdoen. Ik zal niet in clichés vervallen zoals 'je leert jezelf kennen'. Weet niet zo goed hoe je jezelf nog beter kunt leren kennen. Maar iets in je verandert zeker. Ik heb mijzelf keer op keer positief verbaasd. Je wordt harder sterker en tegelijkertijd ook weer zachter en nederiger. Klinkt misschien wat vaag maar ik hoop dat jullie enigszins begrijpen wat ik bedoel. Je kan mij nu droppen overal ter wereld en ik red mij wel. Wat hoogmoedig maar tevens ook een geruststellende gedachten. Ik zou graag nog een ode willen geven over hoe prachtig en bijzonder de afgelopen maanden zijn geweest, want dat was het zeker. Maar dat zou klinken als een einde. Tot snel!