Maand 3, Maleisië, Sumatra & Zuid-Korea

Van Maleisië naar Sumatra en vervolgens Zuid-Korea. Een maand waarin ik hopte van de ene cultuur in de andere. Vanuit Sri Lanka terug naar Maleisië om verder te gaan waar ik gebleven was. Er viel gelijk een soort van rust over me heen. Ik begon steeds meer en meer Maleisië te waarderen en het voelde bijna aan als thuiskomen. James vloog inmiddels richting Borneo om zijn duikbrevet te halen met het idee elkaar later weer treffen. Na een nacht in Kuala Lumpur gelijk door naar Taman Negara het oudste regenwoud ter wereld. Een lange reisdag met de bus en boot waarvan de bootrit door de jungle een van de hoogtepunten is. Op de heenreis hier echter weinig van gezien omdat mijn ogen liever dicht dan open waren. De eerste nachtelijke jungle avontuur die op het programma stond dan helaas ook moeten overslaan omdat ik lichtelijk koortsig was. De volgende dag wilde ik de hike door de jungle niet missen. Het regenwoud is inderdaad prachtig maar het avontuur miste hier. Met begaande paden en trappen loop je net zoals iedereen dezelfde berg op en af. Hier had ik iets meer van verwacht. Tevens het bezoekje aan de Batek Tribe voelde niet meer authentiek aan en leek het bijna opgezet voor toeristen. Uiteraard interessant om te zien hoe deze mensen nog altijd in de jungle leven. Maar inmiddels zijn ze ook met de tijd meegegaan en laden ze hun iphone op met grote batterijen. 

Terug naar Kuala Lumpur en met het vliegtuig richting Kota Bharu om vanaf daar met de bus en boot richting de Perhentian Islands te gaan. Omdat ik iets verkeerds gegeten had werd ik ziek wakker en had ik een metro later dan gepland. Bij het inchecken van de bagage leek er geen vuiltje aan de lucht te zijn en was ik blij het gehaald te hebben. Alsof het een optie was zei de grondstewardess droog dat ik mee kon maar mijn bagage niet. Het was te laat om deze nog in het vliegtuig te laden. Kortom ik had me vlucht gemist. In een normale situatie zou ik balen maar in combinatie met mijn algehele lichamelijke gesteldheid stond het huilen mij nader. Na een extra betaling en 5 uur wachten kon ik met de volgende vlucht mee. Apatisch kwam ik aan in Kota Bharu. Te laat en te moe om nog de bus te pakken. De taxichauffeur bood mij aan om bij hem thuis te verblijven. Na lang volgehouden te hebben dat ik toch echt liever naar het centrum werd gebracht gaf ik toe. Kota Bharu is alles behalve toeristisch en ik had toch geen idee waar ik naartoe moest. Ik was oververmoeid en wilde kortweg dat ie eens ophield met zeuren. Met de deal dat als het mij niet beviel hij me naar een ander verblijf zou brengen gingen we richting zijn huis. Hij woonde daar met zijn vrouw en kinderen en het bed zag eruit alsof ik daar ter plekke in slaap kon vallen. Ik vond het wel goed. Het liefste dook ik gelijk onder de wol en werd pas de volgende dag wakker. Maar ik moest en zou die avond meegaan voor diner. Zijn werkdag als taxichauffeur zat er nog niet op en zat ik samen met zijn vrouw te wachten totdat ie thuis kwam. Ze had inmiddels haar hoofddoek afgedaan en aan haar haar en overduidelijke lusteloosheid kon ik zien dat er iets niet in orde was. Met handen en voeten legde ze mij uit dat ze een tumor in haar hoofd heeft en daar momenteel voor onder behandeling is. Met begripvol te knikken probeerde ik mijn medeleven te tonen maar tegelijkertijd voelde ik mij behoorlijk machteloos en een indringer in een huis en situatie waar ik niet hoor. Het diner werd uiteindelijk een diner voor twee omdat ze te moe was om mee te gaan. Ik was zelf inmiddels het stadium van oververmoeid voorbij en kon ik amper nog helder zien. Vragend of hij me alsjeblieft naar de meest dichtstbijzijnde eetgelegenheid wilde brengen gingen we weer op pad in de taxi. Ik zag tientallen eetplekken voorbijkomen en vroeg hem steeds geïrriteerder waarom we niet stopten. Onder het mom van ik wil je graag het centrum laten zien bleven we maar rijden. Mijn grens was inmiddels bereikt en gebood ik hem om te keren. Eindelijk kwam daar het grote woord eruit en bleek dat ie zelf wat boodschappen te doen had in het centrum. Het aanbod om gezellig mee te winkelen sloeg ik af en bleef ik in de taxi wachten. Bleek dat ie fruit en drinken voor me had gekocht en vertelde een beetje beschamend dat ie voor batterijen ging maar dat zijn scheerapparaat blijkbaar oplaadbaar is. Het was eigenlijk allemaal zeer aandoenlijk. Eenmaal thuis zat zijn zoon op mij te wachten om nog gezellig met zijn drieën het sportkanaal te kijken, want ik ben Nederlands dus moest vast van voetbal houden. Met een schuldgevoel wenste ik iedereen een fijne nacht. Volgende ochtend werd er op mijn deur geklopt en stond het ontbijt klaar. Zijn vrouw moest naar het ziekenhuis en ik kon meerijden richting de bushalte. Eenmaal bij de bushalte pakte de vrouw mijn beide handen vast en hadden we bijna een emotioneel afscheid. Achteraf schaamde ik mij een beetje voor mijzelf hoe ik de dag ervoor had gehandeld. Aanvankelijk was ik zichtbaar achterdochtig over de hele situatie, onderhandelde ik iets te streng over de prijs en was ik niet bepaald enthousiast over het samen dineren en een tv avondje met het gezin. Ik kreeg een fijn bed voor weinig, eten en drinken zonder te vragen en als ik wilde werd er zelfs voor mijn diner betaald. De volgende dag ontving ik een berichtje met de vraag of ik veilig was aangekomen en indien ik ooit hulp nodig altijd kon bellen. Deze hartelijkheid ontroerde mij. Als je leest over Kota Bharu wordt je geïnformeerd over hoe conservatief dit Islamitische gedeelte is van Maleisië. Met mijn onbedekte haren en mijn blote armen heb ik mij geen moment niet welkom gevoeld. De mannen zwaaide naar mij vanuit hun marktkraam en de vrouwen in de bus zorgde ervoor dat ik op de plek van bestemming kwam. Met een warm gevoel van binnen ging ik richting de Perhentian eilanden. Blauwe wateren en witte stranden, werkelijk paradijselijk. Helaas was hier de vriendelijkheid nergens meer te bekennen. Zowel hostel als restaurant personeel waren ronduit onbeschoft. Daarnaast was de kwaliteit van het eten voor de prijs dat je betaalde overal ver ondermaats. Overduidelijk hoefde hier niet geïnvesteerd te worden in toerisme want ze komen toch wel voor de blauwe zee. Voor een aanzienlijk bedrag had ik een houten hutje op een berg met een gezamenlijke wc en douche verderop. Geen telefoonbereik, wifi of stroom op een lamp na. Back to basic en best even een slikmomentje zo alleen. Voor meer geld had ik ergens een hotelkamer kunnen boeken maar voor een paar dagen wilde ik deze volledige afzondering wel aangaan. Indien ik mij toch te eenzaam voelde kon ik op het strand vele backpackers vinden die een duikcursus deden en s'avonds graag een drankje deden. Uiteindelijk werden het nog een paar gezellige dagen en bleef ik langer dan gepland.

Met nog een jeukend gevoel door alle muggen en zandvlooien had ik een lange reisdag voor de boeg. Een boot, meerdere bussen en twee vliegtuigen verder arriveerde ik in Sumatra. Een land waar toerisme op een laag pitje staat. Wegens de heftige weersomstandigheden en natuurrampen heeft het zijn populariteit verloren. De wegen zijn zeer slecht en heb je rekening te houden met lange reistijden. Inmiddels weer herenigd met James verbleven we voor de eerste nacht in Medan. Een plek dat bekend staat als een van de verschrikkelijkste steden. We hadden het beste hotel volgens tripadvisor geboekt en die had nog steeds middelmatige reviews. Op mijn kussen vond ik meteen bij binnenkomst de grootste teek die ik ooit gezien had. Een raadsel hoe die daar terecht kwam. Volgende dag direct vertrokken richting Lake Toba, een kratermeer dat is ontstaan door een vulkaanuitbarsting. Tijdens de rit in een te overladen minivan werden we geconfronteerd met de armoede in dit land. Bedelende mensen langs de auto's die op groen stonden te wachten en kinderen die we zagen werken op vuilnisbelten. Alles behalve een fraai beeld. De boot bracht ons naar TukTuk dat midden in het Toba meer ligt. Een plek waar de Indonesische authentieke hipsters leven en waar het woord stress onbekend is. Het eten van de hallucinerende paddestoel, oftewel de magic mushroom, is hier een manier van leven en je vindt ze dan ook in elke winkel. Huismoeders die ze graag voor je verwerken in een omelet met hun kinderen aan hun zijde. Het eiland heeft een aangename temperatuur en de zon wordt afgewisseld met fikse regenbuien. Tijdens deze buien moet je ervoor zorgen dat je niet op een van de kikkers staat die voor je uit hoppen op de paden. Een beeld dat overeenkwam met hoe ik dacht dat Sumatra zou zijn. De sfeer op het eiland, de aardige mensen, het goedkope leven en het prachtige uitzicht over het meer zorgde ervoor dat we hier meerdere dagen hebben vertoeft. We waren niet weg te slaan uit dit rustgevende kuuroord. Tijd voor meer actie en opzoek naar de orang-oetans. Er zijn maar twee plekken op de hele wereld waar deze apen nog in het wild leven. Namelijk in Borneo en Sumatra. Met een auto volgepropt met paffende Indonesiërs hadden we een paar ongemakkelijke uurtjes richting Bukit Lawang. Vanuit hier vertrok de jungletrekking in het nationaal park. Het was een zware en een avontuurlijke hike waarbij het soms alles behalve veilig was. Klimmend over glibberige paden en met een diepe afgronden gingen we opzoek naar de grote bruine hangende apen. Ik had het idee dat onze tourguide een ongebruikelijke route nam. Maar het worp zijn vruchten af want we hebben in totaal 15 orang-oetans gezien, wat zeer goede prestatie is. Soms moest ik zelfs me kalmte bewaren omdat ze wel erg dichtbij kwamen. Met een paar rubberen banden aan elkaar geknoopt en met de kont slepend over de keien gingen we raftend terug. Het was een geweldige dag volop avontuur. Veiligheid is iets wat nog onbekend is in Sumatra. Zodra er op de grote houten hangbruggen plotseling planken of delen van de handrail naar beneden vallen wordt er in plaats van een reparatie het maximum aantal toelaatbare personen aangepast. Onverantwoord misschien, maar deze simpele en onbezorgde gedachtes had wel iets. De mensen maakten zich niet zo snel druk. Muziek maken is een erg belangrijk onderdeel in hun leven, of je nou kan zingen of niet je doet het gewoon. Gitaartje erbij tijdens het kampvuur of de hele buurt wakker drummen hoort erbij. De hippe getatoeëerde coole Indonesische jongens probeerde mij het hof te maken met opmerkingen dat ik geen suiker nodig had omdat ze zelf al zoet genoeg zijn. Grappig maar soms ook best ongemakkelijk. Zodra er getrouwd wordt dient de man de vrouw over te kopen van de familie. De prijs wordt bepaald aan de hand van hoe hoog de vrouw scoort qua aantrekkelijkheid en welk beroep ze beoefend. Dat je in de westerse wereld niet hoeft te betalen voor de vrouw vonden ze een stuk eerlijker. Het leven speelt zich vooral af op straat. Er wordt daar gewerkt, gegeten en gesocialized. Zodra je in een taxi stapt wensen mensen die je nooit eerder hebt gezien je een prettige reis. Met een paar kippen met als volgende bestemming curry ga je van plek naar plek. Overigens is onderhandelen niet gewoonlijk, prijs is prijs. Toeristenprijzen waarbij je het dubbele betaald voor hetzelfde ben ik niet tegengekomen. Ik had veel langer dan 2 weken in dit prachtige land met super aardige mensen willen blijven. Nog genoeg te ontdekken in Sumatra dat gelukkig (nog) niet verpest is door toerisme. Maar gezien de vliegticket prijzen was het wijs te vertrekken naar onze volgende bestemming. 

Na twee maanden Zuidoost-Azië had ik nu toch even een cultuurshock. Terug in de moderne wereld, Zuid-Korea. En wat voor wereld, een cartoon van de westerse samenleving. Het streven is hier perfectie, aanzien en status. Waar racisme jegens een donkere huid nog steeds sterk aanwezig is. Het leven speelt zich vooral virtueel af en het leven online is net zo belangrijk als het echte leven. Het uiterlijk is zeer belangrijk en ik heb het idee dat ze altijd spliksplinter nieuwe schoenen dragen. Er wordt uren gespendeerd aan selfies waarbij elk plukje haar net even in een andere positie wordt gebracht. Meiden plamuren zich vol met witte foundation en is het gebruikelijk om een neus en oogoperaties te ondergaan. Eenmaal een relatie betekend een nieuw doel namelijk zo schattig mogelijk zijn samen. Gematchte outfits en een giechelend meisje dat zogenaamd bang is voor alles zodat de jongen haar kan geruststellen is hoe je je hoort te gedragen. Een beetje schertsend tilde ik daarom James over het strand zodat ie geen zand aan zijn voeten kreeg. Na honderd dagen verkering wordt dit jubileum groots gevierd. Naast de mensen zijn zelfs de producten die je koopt perfect. Bijvoorbeeld het fruit is allemaal net iets te mooi om waar te zijn, alsof het handgemaakt is. Appels met exact dezelfde afmetingen en kleuren dat je je afvraagt hoeveel niet perfecte de winkel niet halen en wie dit allemaal moet selecteren. Bananen die inmiddels toch een klein beetje bruin vertonen worden weggegooid of op straat voor de helft van de prijs verkocht. Al deze perfectie zorgde er ook voor dat de hygiene standaard vrij hoog was. Zelfs de openbare toiletten waren nog schoner dan in een gemiddeld huishouden. Eten bestelde ik dan ook met een gerust hart in restaurants. Het was wel even zoeken naar lekker eten tussen alle Koreaanse gerechten. Mij maak je bijvoorbeeld niet blij met een varkenshoofd met chilisaus of een bord rauw vlees met als specialiteit een rauw ei erbovenop. Maar al deze absurdheden en compleet andere wereld maakte dat ik hier graag naartoe wilde. De eerste metro die we pakte vertelde een instructie filmpje ons eerst precies hoe te zitten zodat je de medepassagiers niet hindert. Niet met de benen over elkaar maar netjes met twee voeten op de grond met de knieën aangesloten. In Seoul begonnen we gelijk goed, ingebroken in een huis. Zoals altijd hadden we niks geboekt en wilde we graag verblijven in een homestay. Iets wat nog een beetje betaalbaar was. Er was helaas niemand thuis en besloten we een briefje met onze tassen achter te laten. S'avonds laat was er tot onze verbazing nog steeds niemand thuis en dit keer was de aardige buurman er niet om het hek met paswoord voor ons te openen. Sta je dan midden in Seoul met al je spullen bij een onbekende waar je niet bij kan. Ondanks de camerabeveiliging besloot James over het ijzeren hek te klimmen en hebben we vervolgens binnen gewacht op de eigenaar. Het was te laat om nog iets anders te vinden. Beetje verbaasd dat we binnen zaten kwam hij daar eindelijk aan. Gelogen over dat de buurman ons binnen liet en hopende dat ie de camerabeelden niet terug keek konden we blijven. Hier hebben uiteindelijk een paar dagen gespendeerd en de immens grote stad Seoul onderzocht. Een stad dat zich richt op de expat en waar sommige gedeeltes van Seoul volledig door hun worden gedomineerd. Een soort White Town in plaats van China Town. Er zijn speciale foreign taxis en bij aankopen kan de foreigner die woont in Zuid-Korea belasting terug vragen. Seoul heeft een hoop luxe en was het zoeken naar betaalbaar eten. We belanden daarom vaak in de 7 eleven of andere vergelijkbare supermarkten waar we een magnetronmaaltijd nuttigden. Tot het moment we toch echt buikpijn hiervan kregen en maar iets meer betaalde voor een goede maaltijd. 

Met het vliegtuig richting honymoon island Jeju. Het eiland was totaal niet wat ik ervan verwacht had. In plaats van een rustig eiland met een romantisch tintje was het de Mallorca van Zuid-Korea. Een vakantie eiland met een hoop vertier. Zoals overal in Zuid-Korea wordt je verblind door alle neon lichten en lelijke hoge gebouwen. Ondanks de vele clubs hebben wij ons al kunnen vermaken met een biertje op straat kijkende naar alle mensen die voorbij kwamen. Alles is in Zuid-Koreaans of Chinees aangezien het hele eiland voor 90% bestaat uit Chinese toeristen. Iets waar de Zuid-Koreaan niet blij mee is aangezien ze totaal niet gesteld zijn op de ongemanierdheid van de gemiddelde Chinees. Engels werd amper tot niet gesproken en de buschauffeur dacht dat als ie maar hard genoeg schreeuwde dat we hem wel konden verstaan. Aan zijn lichaamstaal konden we aflezen dat we moesten maken dat we wegkwamen uit zijn bus. Het nemen van openbaar vervoer en zelfs taxi's was lastig aangezien alles in tekens was en niet in letters. Gelukkig waren daar ook mensen die ons graag hielpen ondanks ze ons totaal niet verstonden. Restaurant personeel was blij te zien dat je je waagde aan een Zuid-Koreaanse maaltijd en keken geïnteresseerd toe hoe we dit naar binnen werkten. Op een naast gelegen kleiner eilandje Udo konden we samen met honderd andere Chinezen genieten van het natuurlijk schoon. Wij waren de enige die zich waagde op de fiets en alle andere zaten op een scooter, elektrische step of fiets. Levensgevaarlijk aangezien niemand enig idee had hoe dit te besturen. Maar het eiland was zeer karakteristiek en inderdaad de moeite waard om heen te gaan. In Jeju deden we in een paar dagen meerdere plekken aan. Uit ervaring was het toch wel wijs om in Zuid-Korea slaapplekken van te voren te boeken. Op de bonnefooi aankomen wordt niet echt gewaardeerd of er is simpel weg geen plek meer. Echter bij ons vooraf geboekte pension was niemand te bekennen. Vroeg me überhaupt af of het nog in gebruik was, er hing een duister luchtje. Het is niet heel makkelijk reizen in Zuid-Korea en een andere slaapplek ligt niet om de hoek. Dus vielen we de tuinman maar lastig en ik denk dat ie uiteindelijk de eigenaar heeft gebeld. Plotseling waren daar meerdere mannen een beetje gestrest en niet zo vriendelijk. Zonder enige uitleg moesten we de auto in en hadden we geen idee hoe of wat. De man gaf mij onderweg zijn dochter aan de lijn die denk ik met google translate op de achtergrond mij kon vertellen dat we naar een ander verblijf werden gebracht. Waar we nog even voor de deur moesten wachten omdat de eigenaar nog bezig was met zijn nummer twee op de toilet. Heel geweldig was dit verblijf niet maar we hadden tenminste iets. Van Jeju weer een paar dagen in Seoul en vervolgens met de bus richting Seoraksan nationaal park. Hiken is een zeer belangrijk iets voor de Zuid-Koreaan en dit moet dan ook gebeuren in de volledige uitrusting. Gekleurde outfits met bijpassende schoenen, zonnekleppen en geavanceerde hulpmiddelen. Alsof ze de grootste berg ooit gingen beklimmen werden de wandelpaden van een paar kilometer afgelegd. Dat ik zonder zweet regulerende kleding en een multifunctionele rugtas op pad ging kreeg veel bekijks. De mannen konden mijn normale korte broek en inzet denk wel waarderen want ik kreeg meerdere high fives onderweg.

Dit was nog maar maand 3 en het is eigenlijk al tijd om aan maand 4 te beginnen. Verwacht dus snel het vervolg van Zuid-Korea en mijn eerste indrukken van Bali. Inmiddels schrijvende met één been in een verkoelend zwembad.