Maand 1, Thailand & Maleisië

Op wereldreis! Na een lange interne strijd, het afwegen van alle voors en tegens en het stellen van de belangrijkste vraag 'kan ik dat eigenlijk wel alleen?' Had ik uiteindelijk toch de knoop doorgehakt. Alles in mij zei dat ik dit moest doen. De enige planning die er is is mijn ticket naar Bangkok. Daar begint mijn reis door Zuidoost-Azië. Naast een globale route in mijn hoofd wil ik mij nergens aan vastleggen. Zo blijft er meer ruimte over voor spontaniteit. De route vormt zich vanzelf wel.

In het vliegtuig kon ik alvast wennen aan de Aziatische gebruiken. Alle geluiden dat een lichaam kan produceren gewoon laten gaan. Degene naast mij had dat in ieder geval goed onder de knie. Eenmaal aangekomen op de wel beruchte Khao San Road, het feest walhalla voor backpackers, zag ik dat de straat werd klaargestoomd voor Songkran. Vlaggen, versiering, hekken en verscheidende podia werden opgetuigd. Songkran is het Thaise nieuwjaarsfeest dat een week duurt. Deze dagen staan in teken van elkaar zo nat mogelijk maken en zegenen met poeder. Het is beter om je mooiste outfit in de tas te laten. Vanwege een watertekort is in Bangkok het feest voor drie dagen toegestaan. De taxichauffeur was denk ik niet heel gerust op een alleen reizende vrouw. Niet iedereen was volgens hem aardig en werden veel toeristen opgelicht. Ik moest hem beloven daar niet in te trappen. Ondanks mijn belofte begeleide hij me tot aan de deur van het hotel. Omdat ik vroeg in de ochtend aankwam kon ik mijn kamer nog niet in. Na een reis van 20 uur is dat zeer vervelend. Ik kon nergens heen en had geen zin om al de straat op te gaan. Gelukkig was daar al de eerste aardige reiziger die het gesprek tussen mij en de receptie hoorde en mij zijn kamer tijdelijk aanbood. Mijn eerste reactie was wat sceptisch, maar de moeheid won. Ik besloot op zijn genereuze gebaar in te gaan. Het vertrouwen moest al wel direct heel groot zijn want zijn laptop, paspoort en geld lag gewoon op het nachtkastje terwijl hij weg was. Desalniettemin kon ik tenminste bijkomen van me vliegreis. 

Alcohol, poeder en sexy kleding is verboden. Echter is dit het straatbeeld tijdens Songkran. En niet van de toeristen maar vooral van de locals zelf. Ook de ladyboys waren weer in groten getale aanwezig. Opzoek naar gewillige blanke mannen. Met wat geld in een waterdicht tasje heb ik mogen aanschouwen hoe de Thaise jongeren uitbundig feest vieren op hun eigen bijzondere housemuziek. De eerste dag Songkran was leuk en deed ik volop mee aan het waterfeest. De tweede dag werd al een beetje vervelend en de derde dag was echt teveel van het goede. Je kon niet de straat op zonder binnen vijf minuten al volledig gezegend te zijn. Ik kwam erachter dat je het zelfs met 35 graden koud kan hebben. Inmiddels loopt iedereen er continue doorweekt bij. Dus hadden de meeste mensen een nieuw doel bedacht het spuiten van water in de ogen en oren. Eerlijk gezegd vond ik het ook leuk om hier even aan mee te doen. Elke dag leek het drukker te worden en de derde dag was echt op zijn toppunt. Mensen bleven maar Khao San Road binnenstromen en de mensen die weg wilde konden dit niet meer. Ik begaf mij precies in het midden van de menigte. Aangezien ik nogal groot ben vergeleken bij de gemiddelde Thai voelde ik mij nog redelijk veilig. Tot het moment dat iedereen om mij heen en ook ik paniekerig werden. Met wat ellebogenwerk heb ik mijzelf uit deze benarde situatie kunnen bevrijden. Songkran in Bangkok was een bijzondere ervaring. Maar een volgende keer zou ik daar niet meer willen vieren.

Inmiddels op Khao San Road leek het alsof er nooit iets was gebeurd en kon ik weer veilig met mijn backpack over straat. Wat een verademing. Omdat ik al twee keer eerder in Thailand ben geweest en er veel van heb gezien destijds besloot ik zuidwaarts te gaan. Vliegen naar Krabi en vanaf daar eilandhoppend richting Maleisië. Met de bus vanaf Krabi airport richting het hostel in Ao Nang, wat gemakkelijk hoort te zijn, was voor mij een uitdaging. Ondanks mijn duidelijke aanwijzingen werd ik bij de eerste bus er te vroeg uitgezet. Na een zoektocht naar mijn hostel kon ik anderhalf uur later gelukkig met de volgende bus mee. Het wachten was best spannend aangezien ik geen idee had waar ik was en bustijden hier onbekend zijn. Helaas vergat de tweede buschauffeur dat ik er ook nog inzat en zette de koers richting huis. Ondanks mijn geïrriteerdheid heb ik nog vriendelijk (denk ik) met handen en voetenwerk verzocht of ie wilde keren en mij wilde brengen. Op dat moment begon ik mij wat alleen en verloren te voelen. Inmiddels was het al donker buiten en kwam ik wat onwennig aan in me kamer van acht personen. In mijn vorige reizen was ik eerlijk gezegd meer een flashpacker dan een backpacker. Het hostelleven was mij nog onbekend. Mensen waren aan het slapen of aan het lezen en leken geen behoefte te hebben aan sociaal contact. Heel veel zin om te praten had ik zelf ook niet. Op dit moment bekroop mij het gevoel 'waar ben ik mee bezig?' Vies sanitair en een kamer delen met een stelletje vreemde. En nu in me eentje zwerfend over straat opzoek naar eten. De hitte, Aziatische geuren, drukte van scooters en tuktuks kwamen op me af. Ik hoopte snel te kunnen gaan genieten van me reis zoals ik van te voren gedacht had te doen.

Tijdens het ontbijt ontmoete ik Eddie. De typische hippie reiziger. Komt uit Argentinië en werkt voor een paar maanden in het jaar in Spanje. De rest van de tijd is ie reizende en doet dit al zes jaar lang. Hij is een reiki master maar momenteel wat moe en is in Ao Nang om zichzelf weer op te laden. Helaas voor mij, want ik kon zijn "helende krachten" wel gebruiken. De hosteleigenaren gaven aan naar een riviertje te gaan om af te koelen. De hitte was namelijk niet uit te houden. Ik denk dat ze zagen dat ik nog een beetje zoekende was en vroegen of ik mee wilde. Zodoende namen Eddie en ik plaats in de achterbak van de truck. Tijdens deze rit besefte ik mij weer waarom ik ben gaan reizen. De prachtige rotsformaties in Krabi, ontelbare palmbomen en het geluid van krekels en andere onverklaarbare dierengeluiden. Met verbazing en genot keek ik weer toe naar de Thaise cultuur. Het negatieve gevoel zette zich om in enthousiasme en ik had weer ontzettend veel zin in al wat nog komen ging. Inmiddels begon ik mij wel steeds beroerder te voelen en kreeg ik een middenoorontsteking. Ik denk dat dit kwam door het vieze water dat tijdens de Songkran in mijn oren werd gespoten. Dus besloot ik langer in Ao Nang te blijven totdat ik mij beter voelde. Tenslotte had ik geen enkele planning, laat staan haast. Het hostel beviel mij inmiddels goed. Ik was er snel aan gewend geraakt. Gelukkig was er een fijne social area. En heb ik daar half doof, waarschijnlijk dus met zeer hoog volume, films zitten kijken.

Inmiddels had ik wat contacten opgedaan waaronder met een Amerikaanse jongen. Reizen staat bij hem in teken van hiken, fietsen, klimmen en extreme sporten. Zijn energie gaf mij weer energie om wat te gaan ondernemen. Samen met hem ben ik de Nakk Hill Nature Trail hike gaan doen. Wekker op 7 uur, want 's ochtends is het nog maar 35 graden in plaats van 40. Met de scooter gingen we richting de start. Het was een hike van 8km door een bos met als doel de hoogste viewpoint. Dat klinkt easy peasy. Maar met de hitte en een pad dat stijl omhoog of omlaag gaat maakt de afstand zwaar en het zweet droop van me af. In totaal hebben we er 3 uur over gedaan, heen en terug. Ik was best trots op mezelf dat ik het had volgehouden. Al hielp natuurlijk ook mee dat ik niet wilde onderdoen voor mijn hikepartner. Op de scooter kon ik weer genieten van de omgeving. Waar in het noorden van Thailand vooral het boeddhisme heerst zie je in het zuiden van Thailand een mix van religie. Moskeeën en tempels wisselen elkaar af. Onderweg kwamen we een groep olifanten tegen. Niet in het wild helaas, maar aan een ketting en een bakje op de rug. Zodat toeristen er een ritje op kunnen maken. De training van deze olifanten bestaat uit weken aan martelingen om ze maar ze onderdanig mogelijk te maken. De exacte details over de gebruikte methodes zal ik jullie besparen. Maar ik vind het onvoorstelbaar dat mensen hiertoe in staat zijn. Ik hoop dat ooit deze toeristische attracties verboden worden. Kijkend naar de olifanten hoorde ik een luidde knal en een hond begon kermend en krijsend van de pijn over straat te rennen. Ik zag niet wat er gebeurde. Maar vermoed dat er op het beestje geschoten was. Omdat een man met een pistool in zijn broeksriem ons al die tijd in de gaten hield en wij overduidelijk niet welkom waren leek het me verstandig geen vragen te stellen. Met een brok in me keel en tranen in me ogen zijn we snel verder gereden. Dierenleed, iets wat ik waarschijnlijk nog wel vaker ga tegenkomen. Dus knop om en proberen te vergeten. 

Ondanks dat ik nog weinig had gezien van Krabi voelde ik dat het tijd was om te vertrekken. Ik besloot naar Koh Lanta te gaan. Inmiddels had ik wat losse contacten gelegd maar niemand ging dezelfde kant op. Vrienden heb je hier soms voor een dag of zelfs alleen voor een diner. Kan voorkomen dat je bij het afscheid je opeens beseft geeneens namen te hebben uitgewisseld. En daar is iedereen oké mee. Zo verloopt het soms nou eenmaal. Koh Lanta is een groot eiland met vele mooie zandstranden. Voor een dag had ik een scooter gehuurd en op deze manier het eiland verkend. Het was nog oppassen voor de apen langs de weg. Tijdens een stop jatten ze graag je waterfles om vervolgens de dop eraf te draaien en netjes met twee handen op te drinken. De eerste keer keek ik met verbazing toe en hield ik mijn spullen goed in de gaten. Een andere aap wilde er denk met mijn scooter vandoor. Ik wachte rustig af totdat hij zelf besloot van mijn zadel af te gaan. Het was overduidelijk low season op het eiland. De hostels waren zo goed als leeg en het nachtleven stond op een laag pitje. Kamergenootjes van mij vonden dit ook en besloten hun plezier uit de happy shakes te halen. Dit is een shake van ijs met paddo's. Zelfs de 7 eleven was een groot feest voor hun. Al dansend werden de tosti's uit de schappen gehaald. Ze leken de beste tijd van hun leven te hebben. Na twee dagen had ik eigenlijk Koh Lanta al wel gezien. Het eiland had niet echt de backpackerssfeer wat ik van te voren verwacht had. In plaats van de kleinere afgelegenere eilandjes wat ik in eerste instantie van plan was koos ik voor Koh Phi Phi als volgende bestemming. Dit was juist de plek waarvan ik zei niet heen te willen, wegens het party imago. Maar na het rustige Ao Nang en Koh Lanta had ik wel behoefte aan een feestje. Dus sloot ik mij aan bij andere mensen van het hostel. 

Koh Phi Phi is een klein eiland met een kustlijn gelegen tussen twee gebergtes in. Omdat het een klein eiland is voelt het gelijk knus en gezellig aan. Het dorpje bestaat voornamelijk uit winkels, restaurants en bars. Allemaal gericht op toerisme en plezier. Tijdens laagtij liggen de boten op het droge. Wat zorgden voor een bijzondere uitzicht. Voor natuur en cultuur zijn er betere eilanden te vinden, maar sfeervol is het eiland zeker. Met een groepje hadden we een privé bungalow gehuurd en gedurende de tijd sloten mensen zich aan of vervolgde hun reis weer. Ik moet toegeven dat mijn dagen op Koh Phi Phi vooral in het teken stond van buckets. Geen glas maar een emmer vol alcohol (gemixt met vers fruit dus eigenlijk gezond). Dansen op het strand onder maanlicht met uitzicht over zee. En het illegaal binnensneaken van hotel poolparty's. Tot het moment dat ons kamernummer werd gevraagd. Met een lichte hangover zijn we er een dag op uit getrokken om te snorkelen en de omliggende eilanden te bezoeken. Waaronder het bekende strand Maya Bay uit de film The Beach. Om dit strand te betreden moesten we eerst klauteren door een grot. Maar het was de moeite waard. Het water was kraakhelder en het had het fijnste en witste zand dat ik ooit had gezien. Het bijgelegen stukje jungle leek inderdaad wel uit een filmset te komen. Uiteindelijk bleven Aleah en ik over in de bungalow. Aleah komt uit Amerika en reist al voor 10 jaar de wereld af. Wij waren degene die de meeste moeite hadden om het eiland en elkaar te verlaten. Omdat ze haar enkel verstuikt had bij een val van de trap hadden we een goed excuus om nog een paar dagen langer het eiland onveilig te maken. Tot het moment dat we onszelf echt een schop onder ons kont moesten geven. Anders zouden we voor eeuwig blijven. En dat is niet goed voor het budget zowel de gezondheid. Het eerdere idee om eilandhoppend richting Maleisië te gaan was achteraf gezien een te dure optie. Dus dat betekende weer terug naar het vaste land en vanaf daar met de bus verder. Wat in eerste instantie alleen een dag overbrugging zou zijn werd uiteindelijk nog vier dagen Ao Nang. Aleah en ik hadden tijdens onze afgesproken 'non-alcoholische avond wandeling' de barstreet gevonden. Deze straat bleek toch wel erg gezellig te zijn, te gezellig. Helaas zou na Ao Nang onze wegen gaan scheiden. Zij ging richting het noorden en ik wilde zuidwaarts. Een geboekte ticket verplichte ons om toch echt afscheid te nemen. Voordat ik ging wilde ik nog een bezoek brengen aan Railay Beach. Iets wat ik de vorige keer had overgeslagen. Dit strand is alleen per boot bereikbaar en vele gaan hierheen voor het rotsklimmen. Hier ontmoete we een groep Spanjaarden en kregen we een uitnodiging voor een poolparty in hun villa. De villa was wel even iets anders vergeleken met mijn kamer. Elke nacht werd ik namelijk wakker gemaakt door mr rat die graag luidruchtig door me tas snuffelde. Omdat mijn wekker op 5 uur 's ochtends stond en ik een reis van 10 uur voor de boeg had twijfelde ik over het aanbod. Maar die twijfel duurde niet lang en kon ik gelijk vanaf de poolparty de bus in. 

Genoeg gefeest, op naar Maleisië. De eerste stop is het noordelijk gelegen eiland Langkawi. Spannend. Want een nieuwe cultuur, andere valuta en wat is wel en niet lekker qua eten? Veel dingen om opnieuw uit te zoeken. De rit naar Maleisië was weer typisch op zijn Thais. Goed geregeld maar met verassende wendingen. Een belangrijke regel is dat je goed moet kijken waar je tas heengaat. Vertrekt deze in een ander vervoersmiddel grote kans dat jij daar ook moet zijn. Vragen stellen of je druk maken heeft geen zin. Je leert vertrouwen te hebben in de situatie en dit kan ook. In plaats van een bus eindigde ik na vele overstappen achterin een truck tussen de locals en hun dagelijkse boodschappen richting de ferry. Iets wat je niet wordt verteld tijdens de boeking. Ik weet niet hoe ze het regelen, maar uiteindelijk kom je altijd weer op de plaats van bestemming terecht. Eenmaal aangekomen op Langkawi begonnen mannen al van verre te roepen of ik een taxi of hotel nodig had. Met mijn backpack en totaal niet toeristische uiterlijk probeerde ik te acteren alsof ik er al jaren kwam en liep ze vriendelijk lachend voorbij. Ik word namelijk zenuwachtig van deze opdringerige praktijken. Laat mij eerst maar even oriënteren. Toch maakte ik de fout om te vragen waar de dichtstbijzijnde ATM was. In plaats van aan te wijzen lopen ze graag met je mee. Nadat ik deze meneer eindelijk afgewimpeld had hield ik een taxi op straat aan. Na een korte onderhandeling ben ik maar akkoord gegaan met de prijs. Tenslotte had ik nog geen idee wat reëel was. Ik liet mij brengen naar een hostel dat in de lonely planet staat aangeschreven als the place to be. Al snel zag ik dat dit niet mijn place to be was. Een dorm met een ondraaglijke lucht van 16 ongewassen backpackers. Slapen op een matras van plastic in deze hitte, viezer bestaat niet. Gelukkig lag er ook nog een fleece kleedje op me bed in plaats van een laken. De stapelbedden stonden op instorten en ik denk dat het halve strand op de vloer lag. De sfeer moest zogenaamd superhip en chill zijn dus gedroeg iedereen zich ook zo. Tenslotte zegt de lonely planet dat deze plek de beste chocolademelk heeft, wat wil je nog meer. Inmiddels was ik zover dat weinig mij meer boeide. Ben allang blij als de douche een redelijke straal heeft zodat je daadwerkelijk nat wordt. Alle schimmel rondom en de wc pot naast me benen neem ik voor lief. Zolang me bed schoon oogt ben ik tevreden. Maar deze dorm werd overduidelijk beheerd door een te chille eigenaar. Omdat het al laat was en de moeheid toesloeg besloot ik niet verder te zoeken. Ik besloot met mijn handdoek naar het strand te gaan. Alle soorten watersporten waren hier aanwezig en regelmatig vloog er een helikopter vlak boven de kustlijn voorbij. Mooi strand, maar niet een rustig tropisch oord. De mooiere en rustigere stranden kun je vinden in het noorden van Langkawi. Terwijl ik op me buik op mijn handdoek lag merkte ik dat er foto's van achteren werden gemaakt. Denk dat deze Chinese familie nog nooit Hollandse witte billen hadden gezien. Chinezen en hun belevingswereld blijft voor mij een mysterie. Mijn hoofd zat ondertussen nog steeds bij die ontzettend leuke tijd van de afgelopen twee weken en ik miste de mensen van toen. Om hierin niet te zwelgen besloot ik 's ochtends gelijk actie te ondernemen. Uitchecken en opzoek naar een schoon bed. Inmiddels was de dorm ook niet heel gezellig. Kamergenoten vroegen of ik mee wilde op scootertour. Ik voelde niet echt klik met hun en sloeg daarom het aanbod af. Denk dat ze waren beledigd, want sindsdien werd ik genegeerd. Prima. Nieuw hostel gevonden. Vervolgens naar de laundry en heb ik mijzelf op een iets te dure maar goede maaltijd getrakteerd. Een paar vitamines waren welkom aangezien ik twee weken lang geleefd heb op pad thai en banana pancakes. Die overigens verrukkelijk zijn. Dat ga ik nog missen in Maleisië. Met mijn buik vol, een tas met schone kleren en een ander hostel voelde ik mij weer als herboren.

In mijn nieuwe dorm verbleef een local van het vaste land die voor een dag zijn vrienden in Langkawi kwam opzoeken. Omdat het tax free shoppen is op Langkawi ging hij op pad om nieuwe keukenmessen te kopen voor zijn restaurant. Hij had graag gezelschap en vroeg of ik mee ging. Dus sprong ik achterop zijn scooter en hebben we het hele eiland afgereden opzoek naar de beste messen. Ik merkte onderweg dat ik meer bekijks en aandacht kreeg dan in Thailand. Het maakte niet uit of het kinderen of volwassenen waren. Als ik hello terug zei kreeg ik een big smile in return. Door de kleinere straatjes ging ik wuivend als een soort prinses Maxima achterop de scooter voorbij. In mijn naïviteit probeerde ik tijdens een begroeting een hand te geven en werd de situatie wat ongemakkelijk. Aanrakingen tussen mannen en vrouwen worden vanuit het moslim geloof niet altijd op prijs gesteld. Iets waar ik de volgende keer beter rekening mee kan houden. Omdat ik had aangeven echt Maleisisch eten te willen. Tenslotte was ik nu met een local die mij wegwijs kon maken. Zijn we langs de weg gestopt bij een kraampje. Een beetje spijt had ik van mijn verzoek. De vliegen zwermde om het kraampje heen. Maar ik kon niet onbeleefd zijn en at vervolgens een soort van kippensoep. Geen vlees te bekennen overigens maar genoeg botten. Als toetje moest ik volgens hem toch echt de felgroene koude soep proberen met bruine vlokken en witte slierten. Geen idee wat ik heb gegeten of wat de naam ervan was. Nu ik het schrijf word ik er nog een beetje misselijk van. Eenmaal terug in de dorm bleken meer mensen te zijn gearriveerd. Een mix van Engelse en Ierse. Die avond hebben we met elkaar kaartspelletjes gedaan. En zo ontstond er weer een nieuwe groep om de komende dagen mee te spenderen. Met elkaar hadden we voor twee dagen een familie auto gehuurd om het eiland rond te touren. Het laten zien van paspoort of rijbewijs was niet nodig. Na betaling kregen we de auto zo mee. Met de sleutel in ons hand voelde opeens niemand er meer voor om te gaan rijden en was ik de enige die de gok wilde wagen. Dit vond ik prima. Nu had ik mijn veiligheid tenminste zelf in de hand. Ik hou van auto rijden, maar met het stuur aan de andere kant en aan de andere kant van de weg kreeg ik toch wat zweethandjes. Tenslotte was het niet alleen mijn leven waar ik nu verantwoordelijk voor was. Ook had ik geen zin in een discussie over deuken en krassen bij het inleveren. Dus voorzichtigheid geboden. Alles was gespiegeld, waardoor de ruitenwisser vaker is aangegaan dan het knipperlicht. Na een uurtje rijden begon ik mij comfortabel te voelen en maneuvreerde ik mij, met knipperlicht en al, zonder enige moeite door de bergen en de smalle drukke straten in de dorpen.

Het moment van afscheid was weer daar. Altijd jammer als je net leuke mensen hebt leren kennen. Maar het begint zo langzamerhand te wennen. Met de ferry ging ik richting George Town in Penang. Het klimaat was hier overduidelijk anders. Bij aankomt kreeg ik gelijk een klap in me gezicht van de hitte en een hoge luchtvochtigheid. Om taxikosten te besparen besloot ik te gaan lopen. Inmiddels begon het te regenen en onweren. En vroeg ik me af of dit een verstandige beslissing was met mijn spullen. Toen de regen echt losbarste arriveerde ik net op tijd bij het hostel. Van te voren reserveren deed ik niet aan en helaas bleken ze gesloten te zijn. Terwijl ik aan het schuilen was onder een afdakje tot ik weer verder kon zoeken arriveerde daar gelukkig de eigenaar. Het was een zeer bijzondere dorm. Ik sliep op een zolder met roze muren en overal tierelantijnen. Alsof ik in een poppenhuis verbleef. Om de een of andere reden verbleven in dit hostel alleen maar Aziaten en zag ik geen enkele westerling. Het is mij niet duidelijk waarom Aziaten (meestal Chinezen) altijd zo luidruchtig zijn. Of waarom ze graag poepen op de muren in plaats van in de wc pot. Het herorganiseren van hun koffer doen ze het liefst in de nacht. Op wat social talk na of het wat zachter kon had ik geen enkel contact verder. Het eenzame gevoel dat ik in het begin van me reis had kwam me nu vreemd voor. Ik vond het heerlijk zo een paar dagen alleen. Expres bleef ik in het hostel waar ik niet in contact kwam met andere reizigers. Beetje slenteren door de stad en luieren als ik daar zin in had. Opzoek naar de straatkunst en het lekkere eten waar George Town om bekend bestaat. Na een tijdje wist ik mijn weg te vinden door de stad. En helaas ook richting de shoppingmall. Mijn backpack is nu al een paar kilootjes zwaarder. Na een paar dagen stad begon ik het strand te missen. Dus besloot ik het bussen systeem te onderzoeken en liet ik mij brengen naar de kustlijn in Penang. Ik kwam op deze stranden geen enkele toerist tegen. Alleen een paar kinderen en mannen die aan het zwemmen waren. De vrouwen bleven volledig gekleed. Na een korte inschatting of het wel niet als aanstootgevend werd gezien ging ik zwemmen in me bikini. Op wat hallo en blikken na wordt er niet raar omgekeken naar de westerse kledij. De meeste aandacht is positief en totaal niet opdringerig of vervelend. Om de een of andere reden werd ik vaak op straat aangesproken met de vraag waar ik vandaan kwam. Een man vond het leuk om mij alle steden van Nederland op te noemen en dat was dan ook zijn enige doel in het gesprek. Vind het nog steeds moeilijk in te schatten wat nou de bedoeling of de beweegreden is van deze mensen. Maar het overgrote deel is zeker goedbedoeld en uit vriendelijkheid.

Tijdens het schrijven van mijn verhaal merk ik hoe moeilijk het is om alle ervaringen op papier te zetten. Bewust en onbewust krijg je zoveel indrukken mee. De mensen, cultuur, geuren en geluiden. Alle ontmoetingen, leuke maar ook minder leuke. De onverwachte wendingen en verassende situaties. Het is onmogelijk om dat allemaal te beschrijven. Dat zou mijn verhaal namelijk nog tien keer langer maken. Ik hoop daarom dat ik hiermee jullie een kijkje heb kunnen geven in mijn reis en hoe ik het beleef. Voor mij is de eerste maand voorbij gevlogen en zie ik ontzettend uit naar alles wat nog komen gaat. Op dit moment zit ik nog in Penang en morgen vertrek ik met de bus richting Cameron Highlands. Dagjes slenteren en strand in Penang zijn voorbij. Actievere dagen zitten eraan te komen. Hiken in Cameron Highlands. Volgende maand weer een nieuw verhaal over Maleisië en wie weet een nieuwe bestemming. Mocht je deze niet willen missen meld je dan aan voor mijn mailinglijst!